Rozdział 1

  Czarnowłosa, ciemna elfka o imieniu Diana pędziła na czarnym mustangu przez duży las zwany przez miejscowych Lasem Zguby. Co jakiś czas musiała schylać głowę, by uniknąć zderzenia z gałęzią. Droga nie była łatwa ani bezpieczna. Dziewczyna nie dbała jednak o to. Jej jedynym celem było wyjechanie poza granicę. Albo to zrobi albo... . Usłyszała krzyki straży. No jasne. Jej kochany tatuś musiał już się zorientować, że uciekła. Chciała przyspieszyć, jednak koń odmówił posłuszeństwa.
- To nie jest śmieszne - syknęła, ale koń ani drgnął.
  Wyciągnęła nogi ze strzemion i szybkim ruchem zeskoczyła ze zwierzęcia. Chwyciła uzdę i jak najszybciej się dało zaciągnęła konia za wysokie drzewo.
- I siedź cicho - fuknęła przywiązując uzdę do drzewa.
  Jeśli szybko czegoś nie wymyśli zostanie złapana i odprowadzona do zamku ojca. A wtedy znowu dostanie wykład o tym, że księżniczce nie wypada uciekać z domu. I kto wie... może nawet prywatne lekcje albo całodobową opiekę jakiejś niańki. Chciała polować z innymi, a nie siedzieć godzinami w komnacie i liczyć chmury na niebie. O nie. Sama może decydować o swoim życiu. Doszła do wniosku, że była głupia ubierając suknię do kolan na taką wyprawę. Po mimo tego podjęła wspinaczkę na drzewo. Jak każdy ciemny elf była szybka i zwinna. Gdy usiadła wygodnie na ostatniej solidnej gałęzi usłyszała zbliżające się straże. Po chwili cała chmara elfów w czarnych zbrojach przejechała po leśnej ścieżce. Czarnowłosa odetchnęła z ulgą.
  Teraz pewnie zastanawiacie się dlaczego uciekała przed strażą. Diana od zawsze marzyła tylko o jednym. Polować. Tak, wydaje się to trochę dziwne, ale wszystkie  czarne elfy właśnie na to poświęcały większość swojego życia. Diana nie zaliczała się jednak do ,, wszystkie ". Była córką króla. Ojciec obiecał jej, że w szesnaste urodziny razem wyjadą na polowanie. Ale nie wyjechali. Ciągle mówił, że ma za dużo spraw na głowie. Tylko, że dla niego ważne sprawy do zrobienia to podbijanie kolejnych wiosek i zabijanie niewinnych. A jej zadaniem jest siedzenie w domu i nie wtykanie nosa w nie swoje sprawy. Miała już tego dosyć. Wiedziała jednak, że prędzej czy później i tak ją złapią.
  Nagle coś uderzyło ją w ramie i runęła w duł. Wylądowała na trawie koło niespokojnego konia. Spojrzała w niebo. Co mogło strącić ją z drzewa. I wtedy zobaczyła winowajcę. Śliczna, blond włosa elfka latała tuż nad jej głową. Dziewczyna dobrze wiedziała kim jest nieznajoma. Tylko dostojne elfy posiadają skrzydła. Gdy tylko blondynka dojrzała ciemną elfkę od razu do niej podfrunęła.
- Nie widziałaś przypadkiem dużego, siwego jednorożca? - spytała stając na ziemi.
Czarnowłosa już chciała odpowiedzieć jakąś ripostą, ale ostatecznie tylko pokręciła przecząco głową. Od zawsze nienawidziła tych idealnych dziewczyn w krótkich różowych spódniczkach. Nie trawiła ludzi którzy cały dzień spędzali na zabawach w lesie i na łąkach. Już chciała odjechać, gdy niespodziewanie blondyna wrzasnęła. Diana spojrzała na nią zdezorientowana. Nie musiała jednak czekać na wyjaśnienia. Zza spróchniałej sosny wypełzł wielki jaskiniowy pająk. Ohydny i owłosiony. Przerażona dostojna elfka poderwała się w powietrze zostawiając spanikowaną dziewczynę samą. Nastolatka rozejrzała się szukając drogi ucieczki. Nagły huk wystraszył pająka. Uciekł z powrotem do jaskini z której przyszedł. Dziewczyna nie cieszyła się jednak ani trochę. Wiedziała kto ocalił jej życie. Tylko jedna osoba którą znała mogła spowodować ten huk. Odwróciła się powoli i potwierdziły się jej obawy. Tuż za nią stał wysoki, czarnowłosy chłopak w czarnej zbroi. Patrzył na nią wzrokiem pełnym niedowierzania.
- Znowu uciekłaś - powiedział głosem pełnym wyrzutu.
- A ty znowu mnie złapałeś - burknęła niezadowolona.
- Taka moja praca - uśmiechnął się ponuro.
- To nie tak Jacob. Gdybym cię nie lubiła już bym ci zwiała - zadrwiła.
- To znaczy, że mnie lubisz tak? - uśmiechnął się.
Diana uwielbiała się z nim tak przekomarzać. Jacob był jednym ze strażników. Jedynym którego znosiła. Był w jej wieku co rzadko się zdarza. Za zwyczaj posadę strażnika można zdobyć po ukończeniu osiemnastu lat, ale on był po prostu stworzony do tej roboty. 
- Przykro mi, ale chyba moim obowiązkiem jest odprowadzenie cię do zamku - westchnął.
- Poważnie?
- Wolisz żeby zrobił to jeden z tych gburów.
To wystarczyło, by ją przekonać. Ruszyła za nim.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Przepraszam, że krótki, ale to mój pierwszy. Następny będzie dłuższy. Jeśli przeczytałeś to proszę skomentuj i weź udział w ankiecie. Każdy komentarz to uśmiech na mojej buzi i potrzebna mi mobilizacja :)